menselijke taal is het meest complexe communicatiemiddel dat ooit door een diersoort werd ontwikkeld. maar de vraag naar haar oorsprong en ontstaansgeschiedenis lijkt even fundamenteel als onoplosbaar. toch beloven recente vorderingen in uiteenlopende onderzoekstakken een tip van de sluier op te lichten. binnen de taalkunde is de vraag naar de oorsprong van taal alvast een test geworden van verschillende modellen van taal en taalgebruik.
Het ontstaan van taalstructuur
De vraag naar de oorspong en ontstaansgeschiedenis van menselijke taal lijkt even fundamenteel als onoplosbaar. Menselijke taal is veruit het nauwkeurigste en meest complexe communicatiemiddel dat enige diersoort ooit ontwikkeld heeft. Niet toevallig zijn we dan ook geneigd taal als een van de meest distinctieve kenmerken van de mens te beschouwen. Tegelijk echter lijkt de ontstaansgeschiedenis van taal onherroepelijk buiten het bereik van wetenschappelijke hypothesevorming te liggen. Aangezien taal geen sporen nalaat, lijkt de vorm die het taalgebruik van onze oudste voorouders aannam onmogelijk te achterhalen. Bij gebrek aan empirische toetsbaarheid loopt speculatie al eens uit de hand. Tot zeer recent genoot theorievorming rond de ontwikkeling van taal een kwalijke reputatie, als een domein getekend door wankele theorieën en pseudowetenschappelijk giswerk. Om die reden ging de Parijse Société de Linguistique ooit zelfs zo ver discussie van het onderwerp te verbieden. Pas in het laatste decennium is het onderzoek naar de oorsprong van taal kunnen uitgroeien tot een weliswaar speculatieve maar toch serieus genomen discipline – waarbij het oude verbod nu tot een graag aangehaalde herkomstmythe geworden is.
Het belangrijkste twistpunt in de theorievorming over de ontwikkeling van taal valt samen met het meest gepolariseerde debat binnen de taalkunde
We kennen taalstructuur het best als het stelsel van vormelijke vereisten waaraan zinnen moeten voldoen om welgevormd te zijn. Dit zijn de grammaticaregels, die we bij het spreken van onze moedertaal onbewust maar consequent toepassen. Dat ze bestaan merken we vooral wanneer ze geschonden worden, of wanneer we zelf de regels van een nieuwe taal willen leren. Soms blijken de regels dan ingewikkeld en ogenschijnlijk willekeurig. Het valt bijvoorbeeld moeilijk uit te leggen waarom we in het Nederlands in een hoofdzin zeggen je kent haar maar in een ondergeschikte zin ik denk dat je haar kent, en niet ik denk dat je kent haar. Talen als het Engels of Chinees vinden een dergelijk woordvolgordeonderscheid tussen hoofd- en bijzin kennelijk overbodig (vergelijk you know her en I think you know her). Net zo min is het makkelijk te verklaren waarom in het Nederlands de voltooide tijd van ik zag hem luidt ik heb hem gezien, maar de voltooide tijd van ik zag hem de straat oversteken luidt ik heb hem de straat zien oversteken (en niet ik heb hem de straat gezien oversteken). We rijgen de woorden van een zin dus niet op eender welke manier aan elkaar. Wat kan en wat niet is onderhevig aan een complex systeem van regels, waarvan de bestaansreden soms moeilijk te duiden is.
Deze regels vormen een van de meest in het oog springende verschillen tussen menselijke taal en de communicatiesystemen van andere zoogdieren. Apen en mensapen hebben een beperkt symbolisch vermogen – dat wil zeggen, het vermogen klanken of gebaren aan betekenissen te koppelen. Zo hebben de vocaliseringen van meerkatten (een apensoort, in tegenstelling tot wat de Nederlandse naam laat vermoeden) wel iets weg van een rudimentaire woordenschat: uiteenlopende kreten waarschuwen voor uiteenlopende gevaren, zoals een kreet om de aanwezigheid van een slang te signaleren, of een kreet om te waarschuwen voor een duikende roofvogel. Overtuigender nog is dat mensapen onder training een behoorlijk grote gebarenwoordenschat kunnen verwerven en spontaan gebruiken om vrij complexe boodschappen te verwoorden. Wat mensapen echter niet kunnen is grammaticale regels aanleren zoals die bestaan in menselijke taal.
Waarom zijn er grammaticale regels in taal, en waarom zijn ze zoals ze zijn?
Waarom zijn die regels er dan in taal, en waarom zijn ze zoals ze zijn? Het denken over deze vragen is lange tijd gedomineerd door de ideeën die Noam Chomsky ontwikkelde in de tweede helft van de vorige eeuw. Zijn uitgangspunt was dat grammaticaregels geënt zijn op een uniek menselijk aangeboren taalvermogen, met zijn eigen ingebouwde structuren. Volgens die gedachte zijn de grammaticale systemen van alle talen varianten op eenzelfde universele blauwdruk. Die blauwdruk zou er uitzien als een systeem dat de formele structuren aanreikt om woorden en hun inhouden eindeloos met elkaar te combineren, maar zelf losstaat van enige inhoud. Daarmee verhoudt de grammaticale blauwdruk zich tot taal zoals een propositielogica tot het denken. Bijvoorbeeld, we zouden kunnen aannemen dat een universele grammatica voor alle talen van de wereld stipuleert dat een zin minimaal uit een naamwoord(groep) en een werkwoord bestaat. Op zich betekenen die structuren niets, maar ze worden door betekenisdragende elementen ingevuld (zoals de kat en slapen in de kat slaapt). Voorts kunnen we ons voorstellen dat deze basisstructuur in alle talen voorkomt, maar wel met een aantal mogelijke variaties (zoals in de onderlinge volgorde van het naamwoord en het werkwoord, of in de weglaatbaarheid van het naamwoord). Door dit uitgangspunt geïnspireerd, legde de taalkunde zich erop toe het onderliggende grondplan van taalstructuur en de toegelaten variaties erop te vinden. Zo zou de taalkunde aantonen hoe een universele grammatica zich manifesteert in de grammaticaregels van eender welke taal.
Deze uitgangspunten hebben implicaties op het vlak van theorievorming over de ontwikkeling van taalstructuur. In een artikel gepubliceerd in Science in 2002 suggereert Chomsky, samen met de biologen M.D. Hauser en W.T. Fitch, dat het ontstaan van taalstructuur een abrupte ontwikkeling was, ten gevolge van één enkele mutatie. Bovendien zou dit een min of meer toevallig neveneffect geweest zijn van andere ontwikkelingen in de menselijke cognitie, met name op het domein van abstracte redeneervermogens. Die opmerkelijke stellingname – taalstructuur ontstond plots en toevallig – wordt begrijpelijk binnen het ruimere chomskyaanse perspectief, waarin taalstructuur op zich geen communicatiemiddel is. Dit volgt zowel uit de assumptie dat de regels van een grammatica inhoudloos zijn, als uit het concept van een universele grammatica, die zich in eigenlijke communicatie niet eenvormig manifesteert maar via de uiteenlopende grammatica’s van specifieke talen. De suggestie dat het ontstaan van taalstructuur een abrupt opgetreden neveneffect was van de ontwikkeling van nieuwe cognitieve vermogens, bekrachtigt die visie, want ze sluit uit dat taalstructuur gevormd zou zijn onder de selectiedruk van communicatie. In plaats daarvan wordt de analogie tussen universele grammatica en propositielogica verder uitgebouwd met de idee dat taalstructuur ontstond uit de structuren van het abstracte denken. Tegelijk laat de abruptheid van de ontwikkeling geen plaats voor geleidelijke aanpassingen van taalstructuur aan de eisen van communicatieve interactie.
Het abrupte ontwikkelingsscenario wordt gestaafd met het absolute verschil in taalstructuur tussen menselijke taal en de communicatiesystemen van andere zoogdieren. Waar mensen spontaan een uitermate complex regelsysteem ontvouwen in hun taalgebruik, zijn de hoogste primaten niet in staat zelfs maar eenvoudige grammaticaregels te leren. Het feit dat dieren niettemin succesvol communiceren, geeft aan dat communicatie op zich geen taalstructuur vereist. Anderzijds zou het verschil in de aan- of afwezigheid van taalstructuur samenvallen met een even absoluut onderscheid in cognitieve vermogens. In het bijzonder gaat het dan om het vermogen recursief te redeneren, dit wil zeggen een propositie in te bedden in een andere – zoals de proposities p, q en r in [ik denk dat [hij zei dat [hij tegen negenen thuiskomt]r]q]p. Andere dieren dan de mens zouden, aldus Chomsky en zijn coauteurs, net zomin tot dergelijke recursieve denkschema’s in staat zijn als tot taalstructuur.
Tegenover deze chomskyaanse visie is in de laatste decennia een heel andere kijk op taalstructuur ontstaan. Die stelt de notie van een universele grammatica in vraag en zoekt andere verklaringen voor het bestaan van grammaticaregels en de specifieke vormen die zij aannemen. Dankzij de inspanningen van taalkundigen om de talen van de wereld te documenteren wordt steeds duidelijker dat er een enorme verscheidenheid aan mogelijke grammatica’s bestaat, die nog moeilijk terug te brengen valt tot de regels van één enkel onderliggend universeel systeem. Tegelijk is de gedachte gegroeid dat grammaticaregels vanuit communicatief oogpunt niet arbitrair zijn, maar wel degelijk een functie hebben.
Deze ‘functionele’ benadering ziet taalstructuur als een manier om de efficiëntie van communicatie te optimaliseren. Een aantal vormen van taalgebruik moeten het, om uiteenlopende redenen, stellen zonder grammaticale structuren – bijvoorbeeld vroege kindertaal, het taalgebruik van bepaalde patiënten die getroffen zijn door taalverlies (afasie) en de min of meer stabiele vormen van communicatie die ontstaan tussen sprekers zonder gemeenschappelijke taal (zogenaamde pidgintalen). Dergelijke taalvormen functioneren, maar de communicatie die ze toelaten is steevast moeizamer en vatbaarder voor misverstanden. Ook de meest welwillende ouder kan moeite hebben met uitspraken in telegramstijl, zoals bal Joke bomma jage (= ‘vragen’), zelfs als alle woorden afzonderlijk verstaanbaar zijn. Wie heeft de bal? Wie vraagt de bal? Wie zal de bal krijgen? Een grammatica is daarentegen in staat om talige communicatie in hoge mate te stroomlijnen. Joke wil bomma de bal vragen is een stuk minder dubbelzinnig.
Hoe speelt een grammatica dat precies klaar? In grote lijnen kunnen we grammaticaregels opvatten als instructies aan de toehoorder over hoe de informatie in de woordenstroom van de spreker georganiseerd is. Bijvoorbeeld, in een Nederlandse hoofdzin staat een onderwerp doorgaans ofwel vlak vóór ofwel vlak na het werkwoord (zoals het onderwerp ik in ik zie jullie niet of jullie zie ik niet). Aangezien het onderwerp typisch de uitvoerder van een handeling aanduidt, helpt die voorspelbare positie de boodschap van een zin sneller te interpreteren. Tegelijk biedt de keuze tussen een positie voor of na het werkwoord de spreker de mogelijkheid het onderwerp meer of minder te benadrukken, waardoor hij aan de hoorder kan aangeven welke delen van de boodschap de meeste aandacht verdienen. Op die manier werkt taal als een meervoudige code. Woordbetekenissen worden aangevuld met de informatie gedragen door grammaticale structuren, intonatie en gebaren, die allemaal tegelijk kunnen worden ingezet. Kenmerkend aan de grammaticale code is dat ze slechts een minimale extra coderingsinspanning vergt. Systemen van woordvolgorde zoals in het Nederlands, of het alternatieve systeem van naamvalsmarkering in talen als het Latijn, nemen geen of nauwelijks extra tijd in beslag in de productie van een boodschap. Maar die extra codering zorgt er wel voor dat de woorden in hun juiste samenhang kunnen worden geïnterpreteerd. Grammatica realiseert zo een maximale communicatieve winst met een minimale inspanning.
Zoals beargumenteerd door Talmy Givón in zijn boek The Genesis of Syntactic Complexity leidt die functionele kijk op grammatica tot een heel ander scenario voor de ontwikkeling van taalstructuur. Ten eerste wordt het perfect aannemelijk dat taalstructuur geleidelijk is ontstaan, onder de selectiedruk van een toegenomen behoefte tot communicatie. Mogelijk leidde in de ontwikkeling van de mens een groeiende sociale complexiteit, gepaard aan een groter foerageergebied, tot een groter informatieonevenwicht tussen de leden van een groep. Hoe minder groepsleden beschikten over dezelfde informatie, des te meer baat ze erbij hadden informatie uit te wisselen en hoe groter de nood werd om die uitwisseling te optimaliseren. Vergelijken we menselijke taal met de communicatie onder primaten, dan blijkt inderdaad dat primaten alleen communiceren over het hier en nu van de lopende interactie. Bijgevolg zijn boodschappen makkelijk te interpreteren met behulp van de context en is er geen nood aan de extra informatiestroomlijning die een grammatica biedt. Ten tweede ontstaat er een andere visie op wat er zich evolutionair precies ontwikkelde – geen universele grammatica die zijn specifieke structuren oplegt aan de grammatica’s van de talen van de wereld, maar alleen het vermogen een grammaticaal verrijkte woordenstroom aan hoge snelheid te produceren of te interpreteren.
Dit laat de vraag open hoe dan concrete grammaticale structuren zelf konden ontstaan. Het functionele antwoord hierop is dat specifieke grammaticale structuren helemaal niet evolutionair hoeven te ontstaan via mutatie, maar kunnen groeien uit communicatieve interactie. Dit gebeurt spontaan, doordat mensen ernaar streven zo duidelijk en efficiënt mogelijk te communiceren. Het gebeurt ook voortdurend, waardoor talen dynamische systemen zijn, die hun arsenaal aan beschikbare grammaticale structuren doorlopend vernieuwen. Die spontane vernieuwing vertoont een terugkerend patroon. Eerst wordt een woord of woordgroep uitgebuit om bovenop zijn gewone betekenis een extra communicatieve functie te vervullen. Vervolgens verliest het woord zijn oude betekenis ten voordele van de nieuwe functie en wordt het geleidelijk ingelijfd in de grammatica van de taal.
Zo’n proces zien we aan het werk in het Nederlandse werkwoord gaan. In het Middelnederlands betekende gaan steeds ‘zich te voet voortbewegen’, zoals in de volgende regels:
Mi es die buuc so gheladen […] met ere vremder niewer spise, ic vruchte, in sal niet moghen gaen: inne mach sitten no ghestaen.
‘Mijn buik zit zo vol met een vreemde nieuwe spijs, dat ik vrees dat ik niet zal kunnen gaan: ik kan zitten noch staan’
Wanneer op gaan een werkwoord volgde, zoals scouwen in het volgende voorbeeld, dan gaf die het doel van een verplaatsing weer:
[Hi] ginc met haer die bloeme scouwen
‘Hij ging met haar mee om de bloemen te bekijken’
Deze doelbetekenis heeft echter een interessant neveneffect. Vanzelf ligt het door het werkwoord aangeduide doel in de toekomst ten opzichte van de door gaan aangeduide verplaatsing. Dit creëert de mogelijkheid gaan uit te buiten om nabije toekomst aan te geven. In het volgende, meer recente voorbeeld heeft de toekomstbetekenis de overhand gekregen en duidt gaan helemaal geen verplaatsing meer aan:
Toen verbleekte de Jonkvrouw, want zij ging iets zeggen, dat hem recht gaf tot verbittering
Op die manier verandert gaan in een hulpwerkwoord met een zuiver grammaticale functie: het markeren van nabije toekomst. Het voorbeeld oogt misschien triviaal, maar van een aanzienlijk deel van de grammatica van een taal kan worden aangetoond dat het op een gelijkaardige manier is ontstaan. Incidentele betekeniseffecten worden vaste functies, gebruikstendensen worden regels.
De mechanismen werkzaam in de ons bekende taalgeschiedenis lijken in principe toepasbaar op de opkomst van taalstructuur zelf
Historisch taalkundig onderzoek toont aan hoe grammatica zich vernieuwt; niet hoe grammatica ontspringt uit het niets. Wat zegt dit dan over het ontstaan van taalstructuur als dusdanig? Als grammatica groeit uit oorspronkelijk onbedoelde betekeniseffecten en gebruikstendensen in talige interactie, bevestigt dit alvast op een elegante manier de essentiële band tussen grammatica en communicatie. Wat echter meer is, de mechanismen werkzaam in de ons bekende taalgeschiedenis lijken in principe toepasbaar op de opkomst van taalstructuur zelf. Incidentele betekeniseffecten en gebruikstendensen kunnen immers evengoed optreden in grammaticaloze communicatie. Indien eenvoudige woorden een grammaticale functie kunnen ontwikkelen, is het niet ondenkbeeldig dat een louter op woordenschat gebaseerde vorm van communicatie op den duur een primitieve grammatica zal krijgen. Die kan stelselmatig complexer worden, naarmate de capaciteit groeit om de meervoudige code van taal te gebruiken, waarbij beide processen – het ene gestuwd door interactie, het andere door selectie – elkaar kunnen voeden.
Hiermee kan het functionele perspectief op taalstructuur een schematisch maar toch relatief volledig en intern coherent scenario voorstellen voor de ontwikkeling van taalstructuur. Taalstructuur wordt daarbij gezien als een aanvullende communicatieve code, die communicatie verrijkt en minder dubbelzinnig maakt. Het vermogen om die bijkomende code te hanteren kon geleidelijk ontstaan naarmate nauwkeurige communicatie voor de mens alsmaar crucialer werd. Specifieke grammaticale structuren konden dan weer ontstaan uit taalgebruik zelf, door spontane optimalisatie en conventionalisering van de communicatieve code tijdens interactie – zoals dat nog steeds gebeurt in historische taalveranderingen. De schijnbaar onoplosbare vraag naar het ontstaan van taal en taalstructuur krijgt daarmee een voorzichtig antwoord.
Toch loopt de belangrijkste bijdrage van de theorievorming rond het ontstaan van taalstructuur wellicht in de omgekeerde richting. De vraag naar een consistent scenario voor de ontwikkeling van taalstructuur biedt een toetssteen voor de geloofwaardigheid van de uiteenlopende visies op taal. Tegelijk dwingt de vraag ook tot een ambitieuze integratie van inzichten verworven in verschillende domeinen van de taalkunde en andere disciplines.
T. Givón, The Genesis of Syntactic Complexity: Diachrony, Ontogeny, Neuro-cognition, Evolution. (Amsterdam: John Benjamins, 2009).
Hendrik de Smet is als taalkundige verbonden aan de KU Leuven / FWO-Vlaanderen.
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivs 3.0 Unported License